Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Εργαστηριακος ελεγχος και προληψη

Είναι πολύ της μόδας να κάνει κανείς προληπτικό εργαστηριακό έλεγχο, το πασίγνωστο <τσεκάπ>. Νέοι, γέροι και παιδιά σπεύδουν στα μικροβιολογικά εργαστήρια και καταθέτουν το αίμα τους προς εξέτασιν. Δε θα ασχοληθώ με τους ενήλικες, γιατί δε μου πέφτει λόγος, αλλά θα ασχοληθώ με τα παιδιά, γιατί με νοιάζει και πολύ μάλιστα.

Μια πολύ σοφή και εξαιρετική καθηγήτριά μου είχε πει κατά τη διάρκεια της ειδικότητάς μου μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που τη συγκράτησα και την πιστεύω απόλυτα, όπως και την έχω επαληθεύσει μετά από 21 συναπτά έτη στην παιδιατρική: Ποτέ δεν κάνουμε οποιαδήποτε έξέταση σε ένα παιδί για την περιέργεια τη δικιά μας ή των γονέων του, αλλά μόνον εφόσον πραγματικά κάτι υποψιαζόμαστε πως μπορεί να συμβαίνει και χρειαζόμαστε να το εξακριβώσουμε με τη συγκεκριμένη εξέταση, γιατί πρέπει να το επαληθεύσουμε εργαστηριακά ή να τεκμηριώσουμε μια διάγνωση για την οποία αμφιβάλλουμε.

Ως γονείς ΔΕΝ υποβάλλουμε ένα παιδί σε εξετάσεις για να καλύψουμε την περιέργειά μας και να το συγκρίνουμε με το παιδί του γείτονα ή του φίλου μας και κυρίως ΔΕΝ αυτοδικείτε αναγορεύοντας εαυτούς σε γνώστες του αντικειμένου, γιατί απλούστατα δεν είστε! Συμβουλεύεστε οπωσδήποτε τον παιδίατρό σας και όχι το μικροβιολόγο σας, γιατί ο κλινικός γιατρός είναι αυτός που γνωρίζει αν, πότε και ποιες κυρίως εξετάσεις θα γίνουν στο κάθε παιδί. Να σταματήσει επιτέλους κάποτε το φαινόμενο να έρχονται οι γονείς και να ανακοινώνουν στο γιατρό ότι έκαναν μικροβιολογικές εξετάσεις σα να ανακοινώνουν ότι του αγόρασαν καινούργιο ποδήλατο.

Βέβαια,δεν πρέπει στο σημείο αυτό να παραλείψω να αναφέρω τις ανομολόγητες συνεργασίες που υπάρχουν μεταξύ κλινικών γιατρών και μικροβιολόγων και που αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγήν για μένα. Εκεί μπορεί κανείς να ζητήσει και τον ουρανό με τ' άστρα στον προληπτικό έλεγχο, αφού όσο περισσότερες οι εξετάσεις τόσο περισσότερο το κέρδος στις τσέπες!

Λοιπόν, εν κατακλείδι ο προληπτικός εργαστηριακός έλεγχος περιλαμβάνει μια σειρά εξετάσεων που κάποιες από αυτές είναι κοινές και κάποιες διαφέρουν ανάλογα με το ιστορικό κάθε παιδιού και το πρόβλημά του, αν υπάρχει. Ο χρόνος που θα γίνει εξαρτάται και εξατομικεύεται. Όλα αυτά είναι σαφώς αντικείμενο διαπραγμάτευσης γιατρού και γονέων, γιατί σίγουρα οι γονείς έχουν την τελική ευθύνη και η απόφαση είναι δικιά τους, αλλά και ο γιατρός θα αποφασίσει και θα προτείνει στο μερίδιο που του αναλογεί τι από αυτά που οι γονείς φαντάζονται ή τους προβληματίζουν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και τι όχι.
Εννοείται πως κοινός τόπος όλων είναι η καλή υγεία των παιδιών.